Ταξίδι άνευ επιστροφής στον Άρη προτείνει Αμερικανός αστρονόμος

Αυτό υποστηρίζουν δύο Αμερικανοί αστρονόμοι, που απέδειξαν ότι ο εποικισμός του Κόκκινου Πλανήτη μπορεί να γίνει ευκολότερα και πιο οικονομικά αν οι αστροναύτες αντιμετωπίσουν το ταξίδι τους όπως και οι πρώτοι έποικοι της αμερικανικής ηπείρου, χωρίς να περιμένουν δηλαδή να γυρίσουν πίσω. «Κύριο μέλημά μας είναι να προωθήσουμε την εξερεύνηση του Άρη», λέει ο Ντερκ Σούλτσε-Μακούχ, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, που συνέγραψε το σχετικό άρθρο με τον φυσικό Πολ Ντέιβις του Πανεπιστημίου της Αριζόνα.

Με την άποψη αυτή εξέφρασε άμεσα τη διαφωνία του ο βετεράνος αστροναύτης Εντ Μίτσελ, που υπήρξε πλήρωμα του διαστημοπλοίου «Απόλλων 14» και έγραψε στους συντάκτες της μελέτης λέγοντας ότι η ιδέα τους είναι πρώιμη. Ανάλογη θέση υιοθέτησε και η ΝΑΣΑ δια του εκπροσώπου της Μάικλ Μπρόκους, που δήλωσε ότι η υπηρεσία «θέλει τους ανθρώπους της να επιστρέφουν στη Γη».

Το άρθρο με τίτλο «Πηγαίνοντας με Τόλμη» δημοσιεύθηκε στο πρόσφατο τεύχος της επιστημονικής επιθεώρησης «Journal of Cosmology», ενώ οι συντάκτες του υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να αρχίσει τον εποικισμό άλλου πλανήτη ως μεθόδου προστασίας κατά της καταστροφής της Γης, ενώ εκτιμούν ότι το ταξίδι άνευ επιστροφής στον Αρη πρέπει να ξεκινήσει σε δύο δεκαετίες από σήμερα.

ΟΙ συντάκτες της μελέτης προτείνουν την αποστολή ηλικιωμένων αστροναυτών (περίπου 60 ετών) καθώς μία τέτοια μακροχρόνια αποστολή θα μειώσει το προσδόκιμο ζωής των μελών της λόγω έλλειψης υγειονομικής περίθαλψης και της έκθεσης σε ραδιενέργεια. Η χρόνια έκθεση σε ραδιενέργεια είναι επίσης ικανή να πλήξει τα αναπαραγωγικά όργανα των αστροναυτών και για το λόγο αυτό η αποστολή δεν θα πρέπει να στελεχωθεί με άτομα νεαρής ηλικίας.

Η πτήση προς τον Αρη θα έχει διάρκεια έξι μηνών, ενώ οι δύο επιστήμονες προτείνουν η πρώτη αποστολή να διαθέτει τέσσερις αστροναύτες, σε δύο διαστημόπλοια, που θα μπορούν να αξιοποιηθούν και ως καταλύματα στον πλανήτη. Περισσότεροι έποικοι και άλλα σκάφη ανεφοδιασμού θα ακολουθήσουν.

Οι συντάκτες της μελέτης εκτιμούν ότι μία μόνιμη, επανδρωμένη βάση στον Αρη θα λειτουργήσει ως «σωσίβια λέμβος» της ανθρωπότητας, που θα αποδειχθεί ανεκτίμητη σε περίπτωση που ο πλανήτης μας καταστεί ακατάλληλος για τη συντήρηση ζωής.